Εορτάζοντες την 15ην Νοεμβρίου

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΟΥΡΙΑΣ, ΣΑΜΩΝΑΣ & ΑΒΙΒΟΣ οι Ομολογητές
(Αρχίζει η νηστεία των Χριστουγέννων)

Ό Γουρίας και ο Σαμωνάς, αγωνιζόμενοι τον Ιερό αγώνα της χριστιανικής πίστης, συνελήφθησαν από τον ηγεμόνα Αντωνίνο, κατά το διωγμό επί Διοκλητιανού. Και αφού υπέστησαν με θαυμαστή υπομονή πολλά βάσανα, αποκεφαλίσθηκαν. Ο Άβιβος έζησε λίγα χρόνια αργότερα και ήταν από ένα χωριό της Έδεσσας που ονομαζόταν Αποθελσαία. Τότε βασιλιάς ήταν ο Λικίνιος, ο γνωστός αντίπαλος του Μ. Κωνσταντίνου. Ο Άβιβος, λοιπόν, προχειρίσθηκε Ιεροδιάκονος και διακρινόταν για τη μεγάλη ευσέβεια του και τον πολύ ζήλο για το υπούργημά του. 

Ιδιαίτερα, όμως, διακρινόταν για τη θερμή αγάπη του στο Ιερό κήρυγμα, τηρώντας το θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, που λέει: «Κήρυξαν τον λόγον, έπίστηθι εύκαίρως άκαίρως, έλεγξαν, επιτίμησαν, παρακάλεσαν, εν πάση μακροθυμία και διδαχή»1. Κήρυξε, δηλαδή, το λόγο του Θεού, στάσου επιτηρητής και καθοδηγός στους ακροατές σου, όχι μόνο σε κατάλληλες περιστάσεις, αλλά και σ’ εκείνες που φαίνονται ακατάλληλες περιστάσεις, έλεγξε, επίπληξε, παρηγόρησε με κάθε μακροθυμία και με κάθε μέθοδο διδασκαλίας. 

Ο ηγεμόνας Λυσανίας, όταν είδε τον Άβιβο να προσελκύει πολλούς ειδωλολάτρες με το θερμό του κήρυγμα, τον συνέλαβε. Και αφού τον κρέμασε σε στυλό και τον έσχισε με σιδερένια νύχια, έπειτα τον οδήγησε έξω από την πόλη, όπου τον έριξε μέσα στη φωτιά, και έτσι ο Άβιβος παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό.

1. Β’ προς Τιμόθεον, δ’ 2.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάβαλε.
Τριάδος ισάριθμοι, της Υπερθέου σαφώς, Γουρίας, και Άβιβος, και Σαμωνάς ο κλεινός, ενθέως υπάρχοντες, ταύτην τοις ασεβέσιν, ωμολόγησαν άμα, άθλων την τρικυμίαν, αβλαβώς διελθόντες. Και νυν ημάς κυβερνώσιν, όρμον προς άκλυστον.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών
Εξ ύψους σοφοί, την χάριν κομισάμενοι, των εν πειρασμοίς, προΐστασθε πανεύφημοι, διό κόρην Άγιοι, εκ θανάτου πικρού ελυτρώσασθε, υμείς γάρ όντως υπάρχετε, Εδέσσης η δόξα, και του κόσμου χαρά.

Ο ΟΣΙΟΣ ΚΥΝΤΙΩΝ (ή Κυντιρίων ή Κυντιανός ή Κυντιριανός) επίσκοπος Σελευκείας
Ήταν ένας από τους 318 Πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας. Υπήρξε ασκητικός, αλλά και θαυματουργός. Απεβίωσε ειρηνικά.

Μνήμη των ευσεβών βασιλέων ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ & ΘΕΟΔΩΡΑΣ
Εδώ τα πράγματα είναι λίγο συγκεχυμένα. Άλλες πήγες αναφέρουν αυτή τη μέρα τη μνήμη του Ιουστινιανού και Θεοδώρας και άλλες του Ιουστίνου και Ευφημίας. Πάντως όσον αφορά τον Ιουστίνο, καταγόταν από τη Θράκη και προηγουμένως ήταν βοσκός προβάτων και χοίρων. Κατόπιν έγινε στρατιώτης, έπειτα κόμης και στο τέλος βασιλιάς το 518. Είχε γυναίκα του κάποια Λουπικία, που την έκανε Αύγουστο και μετονόμασε Ευφημία. Όταν πέθανε η γυναίκα του αυτή, πήρε άλλη με το όνομα Θεοδώρα. Ο Ιουστίνος, αν και αγράμματος, συμμάζεψε και νοικοκύρεψε το κράτος και υπήρξε πολύ ευσεβής χριστιανός βασιλιάς, βοηθώντας παντοιοτρόπως την Εκκλησία. Βασίλευσε εννέα χρόνια και 33 ήμερες.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΛΠΙΔΙΟΣ, ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ & ΕΥΣΤΟΧΙΟΣ
Ο Ελπίδιος, μέλος της Συγκλήτου, έζησε όταν αυτοκράτορας ήταν ο Ιουλιανός ο παραβάτης (361 μ. Χ.) ο οποίος αφού τον έπιασε, του είπε να διαλέξει μεταξύ της άρνησης του Χριστού και του μαρτυρικού θανάτου. Ο Ελπίδιος χωρίς περιστροφές διάλεξε το δεύτερο. Μαζί μ’ αυτόν συμβάδισαν προς το μαρτύριο και δύο συνάδελφοι φίλοι του, ο Μάρκελλος και ο Ευστοχίας. Αφού στις σάρκες τους έριξαν καυτό νερό, κατόπιν έσπασαν τα άκρα των σωμάτων τους με βαριά σιδερένια ραβδιά. Όμως η μανία των απίστων δεν σταμάτησε εδώ. Σ’ αυτήν την κατάσταση που βρίσκονταν, τους έριξαν στη φωτιά και έτσι παρέδωσαν το πνεύμα τους, μαρτυρικά ολοκαυτώματα υπέρ της αγίας πίστης.

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Συνελήφθή στα χρόνια του βασιλιά Μαξιμιανού και του άρχοντα Πουπλίου το 298. Αφού υπέστη πολλά βασανιστήρια για τον Χριστό, στο τέλος τον αποκεφάλισαν. (Καταγόταν από το χωριό Δαβούδιο, που ήταν κοντά στην πόλη Αμαπασός).

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΥΨΥΧΙΟΣ, ΝΕΑΡΧΟΣ & ΚΑΡΤΕΡΙΟΣ
Ή μνήμη των τριών αυτών μαρτύρων αναφέρεται στον Παρισινό Κώδικα 1578 και στον Πατμιακό 266 μετά της συνοδείας αυτών. Περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή τους δεν υπάρχουν.

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Βελιτσκόφσκυ (Ρώσος)
Επιγραμματικά και με χρονολογική σειρά αναφέρουμε τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του: Γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1722. Το 1734 εισάγεται στη Θεολογική Σχολή του Κιέβου. Το 1738 μπαίνει στα μοναστήρια Λιούμπετζ και Μετθεντόφσκυ κοντά στο Κίεβο. Το 1741 γίνεται ρασοφόρος μοναχός, μετονομασθείς Πλάτων. Το 1743 μετακομίζει στις σκήτες της Βλαχίας, όπου ζει με τον γέροντα Βασίλειο. Το 1746 πηγαίνει στο Άγιο Όρος. Το 1750 κείρεται μοναχός απ’ τον γέροντα Βασίλειο, μετονομασθείς Παΐσιος. Το 1754 ξεκινά την κοινοβιακή ζωή με το Βησσαρίωνα. Το 1758 χειροτονείται Ιερέας και Ιδρύει τη σκήτη του Προφ. Ηλία. Το 1763 μετακινείται στη Δραγομίρνα. Το 1775 στη μονή Σεκούλ. Το 1779 στη μονή Νιαμέτς. Το 1790 γίνεται αρχιμανδρίτης και πεθαίνει στις 15 Νοεμβρίου του 1794.